من از مشهد من از تبریز از شیراز و کرمانم
من از ری اصفهان از رشت از اهواز و تهرانم
نمی دانم کجایی هستم اما خوب میدانم
هوایی هستم و آواره ای در مرز مهرانم

اگر آواره‌ام دردم در ایوان تو جا مانده
دلم با هر قدم با هر نفس اسم تو را خوانده
غم عشقت بیابون پرورم کرد و میان راه
یکی پرسید تا کرب و بلا چند تا ستون مانده؟

یکی جارو به دست و آن یکی گوشی به گوشش
یکی بر شانه مشک و آن یکی پرچم به دوش آمد
در این موکب سخن از کوفه آن موکب سخن از شام
یکی از هوش رفت اینجا یکی آنجا به هوش آمد

اگر آواره ام قلبم در ایوان تو جا مانده
دلم با هر قدم، با هر نفس، اسم تو را خوانده
غم عشقت بیابون پرورُم کرد و میان راه
یکی پرسید تا کرب و بلا چند تا ستون مانده

چه شیرین است با عشقت دویدن در بیابان‌ها
به عشقت هم به دل هم جارو زدم هم در خیابان‌ها
نه تنها در میان تربتت داری شفا حتی
به خاک زیر پای زائرت دادن درمان‌ها

ستون یک هزار و چهارصد یعنی سلام آقا!
سلام ای‌بی‌کفن، ای تشنه لب، ای مانده در صحرا
به سقای علمدارت قسم، ما پای پیمانیم
به شوق یاری آرام جانت، مهدی زهرا!

اگر آواره‌ام قلبم در ایوان تو جا مانده
دلم با هر قدم، با هر نفس اسم تو را خوانده
غم عشقت بیابون پرورُم کرد و میان راه
یکی پرسید تا کرب و بلا چند تا ستون مانده